постои или?

Понекогаш страшно ја губам самодовербата. Ја губам надежта и оптимизмот. А каде ли одат, врска немам. Во тој момент можам само да седам, да ќутам и да размислувам. Да размислувам за неубави работи, за она - што ако? Размислувам. Многу. За мене за пријателите за љубовта.
Зошто ваква несигурност понекогаш? - се прашувам. И не знам. А знам дека нема потреба, знам дека се нервирам за глупости. Всушност сите се нервираме само за глупости. Глупостите го чинат животот. Сите проблеми се случуваат во нашата глава. Но некогаш навистина нема потреба. Не знам ни сама дали има или нема, еден момент сум среќна веќе другиот се плашам. А зошто се плашам? И имало и има и ќе има подобри, магијата е да го најдеш тој што нема да му биде битно тоа. Ама така е кога сакаш. Веќе знаете за љубениот пишувам и овој пат за тој што ми е инспирација во ова предновогодишно исфрлање на сите стравови и сите негативни мисли.
Зошто воопшто постои стравот и лошото? Или поточно не постојат, се тоа е дел на нашата имагинација? Недостаток на самодоверба, недостаток на добрина? Така мислам и јас, сите проблеми ги створуваме ние луѓето. Во новава година решив некои работи да сменам. Не личности туку особини. Не доброто туку она спротивното. Не мислам на ништо, не го оптоварувам мозоков. Не се замарам со небитни работи затоа што се е минливо нели? Зошто да не уживаме додека трае?
Да живееме по нашки. И да продолжиме да се сакаме по нашки, како до сега. Дури и повеќе.

искрената љубов која ме смени на подобро

Koга го слушам неговиот глас, тоа е најубавата музика за моите уши.. тоа е најголемото уживање и богатство - да го имаш покрај тебе оној што го сакаш, оној покрај кого се чувствуваш сакано и убаво. Ја имам таа среќа но понекогаш се прашувам до кога? Што ако еден ден се разбуди и свати дека можеби јас не сум таа вистинската, што ако еден ден се откаже од мене? Но кога ке размислам поубаво таквите мисли не носат никакви убавини туку само водат кон она спротивното. Престанав да размислувам за тоа ги бркам негативните мисли. Ги отворам портите кон убавото и добрата надеж. Кон фантазијата и љубовта. Давам се од себе и се отворам тотално пред него. Затоа што го сакам. Затоа што е првиот што му верувам. Незнам како но го има онај посебен поглед и карактер на кој неможам да му одолеам. Му верувам па нека биде како ке биде. Уживам во љубовта, уживам во нас.

другарот без желба

Вчера вечер се допишував со еден другар, депримиран и разочаран од се. Како судбината се што можела да му донесе на еден тинејџер му фрлила нему. Вистината е дека сите понекогаш се чувствуваме така, тажни и како да сме на работ на светот - поради некоја причина, но како што напоменав на моменти. Ова што му се случува нему е нешто поинаку, му се случува со недели. Кога и да се слушниме е така. Разурнат и разочаран. А и го разбирам. Бидејќи имаше добра маска ставено до пред некое време, а и сега што некој што не би му кажал дека не е добро не би ни приметил. А и симпатија ми беше некогаш порано, токму поради неговата скромност и добрина. Настрана тоа, како брат го чувствувам. Сакам да му помогнам а неможам. Сакам, а како кога тој нема ниту една позитивна цел зацртано за да се бори? Како кога ни тој самиот не сака да си помогне? Кога е жеден само за одмазда и полн со негативни мисли кои го маваат од подот една по една.. Не знам ни што му тежи, како што вели и самиот не се отвора пред никого. Зборуваме како во шифри. Зборуваме за животот и за целите. За подигнувањата и падовите. Можам да почувствувам дека носи тежина во себе иако не знам точно за што се работи. Но ке го сослушам. Слушањето некогаш е најдобар совет и најголема поддршка нели?..

мозок на екскурзија

Врнежлив ден, се познаваше уште по самото утро дека ке биде почеток на една нова страна на времево. Темно, врнежливо и студено. Со будење на есента се будат две личности во мене. Едната со убави оптимистички чувства која ужива да шета на дождот и која обожава топол чај, дебело ќебе и уживање во паѓањето на капките дожд. Уште саканиот да е тука и се би било совршено. Но нели ништо во животот неможе да биде така. Другата личност би го проценила времето како многу лошо темно и мрачно без сјај кој означува среќа.
Но секое време со свои карактеристики, и убави и по малку здодевни. Исто како и секој ден, различен. Кога би не прашале што има ново во нашиот живот, би рекле се е старо нема ништо. И во моментот кога би го кажала тоа јас навистина мислам така, но кога потемелно ке разгледаме и ке размислиме за минатото, било пред два дена или пред еден месец, не е баш исто како што кажуваме. Има нешто различно, што доаѓа со секој нов ден.
Денес лежев, слушав тивка музика и гледав низ прозорецот, после незнам колку долго време. Да ме видеше некој можеби ке речеше дека му изгледам како некоја личност од филмовите што глуми изгубен лудак во простор и време. Па и да рече, кому му е грижа.
Размислував. Размислував многу. Колку имам во животов што некој друг го нема. Колку пати сум кажала нешто што не сум мислела. Колку работи сум направила да се гордеам, колку да се каам. Колку многу сакам. Колку многу се чувствувам сакано. Последниве ме тераат да фантазирам, да живеам во еден друг свет различен од овај наш монотоно-контрастен свет.
Ке речам ексурзија со мозокот. Не ме преокупира некоја тема или некоја случка да да ме инспирира или испровоцира па да се истрошам овде. Но утре е нов ден. Специјален за мене. Ден што најмногу го сакам, поради две причини. Но за тоа утре. Нов ден во кој ке се радувам, смеам, глупирам и чудам колку брзо поминува времето.

која сум јас?

Обична нормална 16годишна девојка.
Задоволна со многу малку, незадоволна од ништо - кој како ке ме разбере.
Задоволна од љубов другарство, многу мали но искрени мисли, поклончиња од мала група на луѓе кои вредат. Многу ама баш многу незадоволна од лугето посебно од лицемерни и оние што го кријат сопственото мислење а кажуваат сосема трето. Злобни зависни и жедни за пари. Е така најдобро би ги опишала лугето. Им се восхитуваат на "богатата другарка, другарот што фатил на спортска, што се пијанчи и влечи по патот само за утредента да се фали дека бил пијан и многу јако си поминал'' а не на радителите или на некои обични луѓиња кои со пот успеале во животот, на некои кои иако немаат успеано ништо - сеуште се борат.
Се би направиле да се променат физички, психички а ништо за да се чуствуваат добро во своја кожа. Зарем незнаат дека ние колку и да се трудиме секогаш ке бидиме едни исти?
Некои би рекле какви проблеми на таа возраст но верувајте секој има проблеми, уште при првото постоење. Најмногу што ме нервира кога повеќе акцентираат на проблемите од што на среќните моменти па макар и колку мали да се.
Животот го разбирам како солза пролеана на човечкото лице. Може да биде горчлива но може да биде и радосница, нели ?
Имам многу познаници, но немам многу другари. Имам четворица што навистина ги сакам вклучувајќи го и дечко ми. Се би сторила за нив, и верувам дека и тие за мене.
Имам постар брат кој колку повеќе растам толку повеќе го сваќам иако до пред некое време беше чуден неандерталец за мене.
Која сум јас?
Никогаш не сум знаела целосно да се отворам при почетокот, па еве чувствувам тежина и сега.
Ке пишувам за мојот живот и моите ставови и мислења околу него. За околината во која живеам и луѓето кои ми се блиски - некои во срцето, некои само блиску во вистинска смисла на зборот.